Faksimile 0315 | Seite 307
Donnrer Donnerer
Dónn(e)rer, m., –s; uv.: Perſon, die donnert,
z. B. = Zeus, Jupiter. G. 7, 238; Klinger F. 5; Sch.
13a u. v.: Donnre nicht, o D. Elias. Gerhard Wila 1, 24;
= Gott. Geßner 1, 58 ꝛc.; aber auch z. B. von einem
auffahrenden Menſchen (,,dem gutmüthigen Polterer“).
Rötſcher Seidelm. 205 u. ä. m. Das fem. ſelten, vgl.
„Abenteurer“.