Faksimile 0315 | Seite 307
Donnrer Donnerer
Dónn(e)rerDónn(e)rer, m., –s; uv.:
Person, die donnert, z. B. = Zeus, Jupiter. G. 7, 238; Klinger F. 5; Sch. 13a u. v.: Donnre nicht, o D. Elias. Gerhard Wila 1, 24; = Gott. Geßner 1, 58 etc.; aber auch z. B. von einem auffahrenden Menschen (,,dem gutmüthigen Polterer“). Rötscher Seidelm. 205 u. ä. m. Das fem. selten, vgl. „Abenteurer“.