Faksimile 0157 | Seite 149
Blankheit blänklich Blankscheit
Blánkheit, f.; 0: ſ. Blänke 2. Blä́nklich, a.:
weißlich (veralt.). Kaiſersberg Pilg. 40d.
* Blánkſcheit, n., –(e)s; –e (–er): Metall- oder
Fiſchbeinſtab im Schnürleib, Umdeutung des franz.
planchette (ſ. Scheit). Günther 537; Muſäus M. 5, 99.